Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019


ΛΕΩ  ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ…


Λέω  πορτοκάλι
και  μυρίζω  το  σπίτι  μου
Ένας  φοίνικας
στη  μέση  του  πουθενά
Από  κάτω
πρόσωπα  χαρούμενα, ευτυχισμένα
Χαρτάκι,  τάβλι,  κουβεντούλα
Ο Μαγκριώτης
κουνάει  ευτυχία  στην  ουρά  του

Λέω  πορτοκάλι
και  το  χθες γίνεται  σήμερα
Ο  φοίνικας
γυρτός  και  ξεραμένος
Τα  πρόσωπα  από  καιρό
θέση  έχουν  πάρει
στην  ξύλινη  κορνίζα
Ο  Μαγκριώτης
έχει  πάψει  από χρόνια ευτυχία
να  κουνάει  στην  ουρά  του

Λέω  πορτοκάλι…
Λέω σπίτι  μου…


#ποίηση#

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Της Αρετής Γκιωνάκη

Miranda, 1916 - John William Waterhouse


Ένας ξαφνικός άνεμος
διατάραξε την ηρεμία των στιγμών
Εκείνο το βράδυ
η σιδερένια πόρτα της ευτυχίας άρχισε να τρίζει
και οι μεντεσέδες της
να κροταλίζουν ανυπόφορα

Στον τοίχο,
Το χρώμα ενός αναίτιου καλοκαιριού
άρχισε να ξεφλουδίζει ανάμεσα στις παχιές πέτρες
και να γρυλίζει κάτι σαν ατελείωτο σκοπό
Καθώς τα τύμπανα της επερχόμενης καταιγίδας
άρχισαν να παιανίζουν
τα πουλιά και τα φύλλα
στροβιλίστηκαν σε χορό
χωρίς προορισμό για το απόμακρο

Είναι σκληρός αυτός ο άνεμος που φυσάει
παρασύροντάς μας
σε σκέψεις παράταιρες
Αλλά είναι κι αυτή η στέγη του σπιτιού
που ξεκίνησε να στάζει υγρασία
υπενθυμίζοντας μας το επερχόμενο

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα ήδη
στο κυνήγι για το ιδανικό
Με συνοδοιπόρο την λανθασμένη απόχρωση του ουρανού
όλα θα μπορούσαν να ανήκουν στη φαντασία
όμως, θα πρέπει να βιαστούμε
αν ακόμα θέλουμε την ευκαιρία της ελπίδας
μας υπενθυμίζει το τραγούδι των τζιτζικιών
που προετοιμάζονται για την αποχώρηση
---
 Στη γη οι σπασμένες πέτρες -αυτή είναι η μοίρα τους-
             και στον ουρανό η αιωνιότητα…

Το επόμενο καλοκαίρι έμοιαζε να είναι τόσο μακριά…



Θα είναι πάντα όμορφα εκείνα τα παραμύθια που θα μου θυμίζουν ότι κάποτε, υπήρξα παιδί… © Αρετή Γκι

http://sielassona.blogspot.com

http://sielasona.blogspot.com