...Μεταξύ των άλλων δράσεων που θα παρουσιαστούν εκεί, αξίζει να έρθετε να δείτε τα παιδιά, πόσο δημιουργικά είναι και ευφάνταστα, καθώς συμμετέχουν και σε μια πραγματικά όμορφη Ανθολογία με τα έργα τους από τον ΔΙΕΘΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΕΦΗΒΩΝ "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ",
που θα παρουσιαστεί στις 14 Απριλίου 2019, στις 7:00μ.μ.,  στο Πολιτιστικό Κέντρο Πετρούπολης, Εθνικής Αντιστάσεως 61.

Σας περιμένουμε...

ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΦΑ ΕΩΣ ΤΟ ΩΜΕΓΑ

                        Πίνακας: Χρήστος Χαρατσάρης

               https://www.facebook.com/profile.php?id=100016489536809

Αέναο το ταξίδι σου

καρδιά μου

στο μισεμό του χρόνου

Βαδίζοντας μέσα μου εσύ,

ξετύλιξες με πάθος

τις σιωπές μου…

Κι εγώ

σου αφέθηκα 

μ’ εμπιστοσύνη απόλυτη!

Πόσο  αλήθεια σ’ αγαπώ…

Γεγονότα φτερουγίζουν

πάνω στις στιγμές μας

Διατάζει ο έρωτας

  κι εμείς υποκύπτουμε

  στο μηδέν αιωρούμενοι

Ευκαιρίες διαλαλούν

στο μοναστηράκι

και όλοι τρέχουν

Ζηλεύουν τα όνειρα

εμπόδια βάζοντας στο δρόμο μας

Ήρθαν πάλι

τα πουλιά του χειμώνα

          Θύμωσε το τραγούδι ηχώντας ήχο παράφωνο

Ιοκάστη σε ψάχνω…

Που είσαι;

Και ο  χορός σου τελικά, μαρτυρά την ενοχή σου…

Λάθη απανωτά

στης μοναξιάς

το βλέμμα

Μυρωδιές στο γυμνό κορμί σου

σε αποκαλύπτουν

Νόστος

στις μέρες της μοναξιάς

Ξιφολόγχη,

μη τρυπάς

τις προσδοκίες

Ο άνεμος πλανιέται

πάνω στις στιγμές μας

και τις σκορπίζει

Που;

Ράκη, ρινίσματα…

…ραγισμένη σιωπή,

τα μαύρα ανεμίζουν,

τ’ όνομά σου κρυμμένο

στο δαχτυλίδι μου

Εσύ που είσαι;…

Σκόνες παντού

Τα μεσημέρια του πόνου

 τα τζιτζίκια

δεν ησυχάζουν

   Ύψη άπατα των Αετών

   οι γειτονιές

   Φως λαμπερό

   μετά από νύχτα

   Πανσέληνη   

   Χαρούμενες ανάσες,

   καθώς το αίμα βράζει,

   γίνεται φωτιά

και  ηφαιστείου λάβα

Ψάχνουμε…

Με ξένα δάχτυλα

μετράμε τις στιγμές μας

σα να μη καταλάβαμε ποτέ

ότι όλα ελεεινά

μας παρασύρουν

Γυμνοί και μόνοι

πάμε στο παραπέρα…

Ωραία είναι η ζωή,

αλλά πληγώνει…

https://www.facebook.com/areti.gkionaki

ΑΡΕΤΗ  ΓΚΙΩΝΑΚΗ

http://facebook.com/areti.gkionaki

ΜΙΚΡΗ ΜΑNTIΣΣΑ

  

John William Waterhouse

     Την είδε από ψηλά, καθώς στεκόταν όρθιος, στο σκαλοπάτι της Αβύσσου…

     Καθισμένη πάνω στην αμφιβολία της νύχτας

     Καθισμένη πάνω στην Πέτρα της, κοιτώντας προς το ολόφωτο πέλαγος…

     Στους γυμνούς της ώμους διέκρινε ένα ψιλό τρέμουλο

     και στα ανέμελα ριγμένα στις πλάτες ξανθά της μαλλιά,

     μια ανάλαφρη ανάδευση από το φύσημα του Νοτιά

     Λεπτεπίλεπτη φιγούρα, βγαλμένη από τη σκιά του χρόνου…

     Πλάι της, στην ξέρή άμμο,

     ακουμπισμένες δυο πέτρες, γκρίζες και τραχιές,

     οι πέτρες της ζωής της!

     Έμοιαζε χαμένη στις σκέψεις της,

     παραδομένη στον απόλυτο χρόνο, στον απόλυτο τόπο.

     Μια νεράιδα στο σκοτεινό πέπλο του κόσμου αφημένη,

     μια Μικρή Μάντισσα, με χρώματα ιριδίζοντα και φωτεινά.

     Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ικεσία της μορφής της…

     Ξεκίνησε μ’ αμφίβολο βήμα να βρεθεί στο πλάι της

     επιθυμώντας όσο τίποτα άλλο, 

     να αγγίξει αγγίζοντάς την, το Απόλυτο!

     Καθώς τον αντιλήφθηκε, γύρισε, «τον κοίταξε»

     Με πρόσωπό στην αρχή τρομαγμένο, ύστερα θαμπό,

     και στρέφοντάς το πάλι προς το πέλαγος,

     κόυνησε ελαφρά το κεφάλι της, σε ένδειξη χαιρετισμού

     -Πες μου τι βλέπεις; Τη ρώτησε

     Εκείνη έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στη σιωπή της

     -Τι βλέπεις, την ξαναρώτησε

     -Τα πάντα και το τίποτα μαζί, 

     του απάντησε χωρίς φωνή

     Τρομαγμένος, σαν μια κίνηση απελπισίας,

     χώθηκε στη φούστα της, 

     κρύβοντας το πρόσωπό του στις μαύρες πτυχές της

     Το χέρι της τον άγγιξε με κίνηση απαλή

     Η φωνή της στην αρχή νευρική και κατόπιν πιο βελούδινη,

     ξεκίνησε ένα ρυθμικό και θλιμένο τραγούδι

     χωρίς λόγια, χωρις μουσική,

     χωρίζοντας τη σιωπή της νύχτας σε μικρά πετραδάκια

     που έπεφταν και έσπαγαν σε χιλιάδες μικρότερα,

     κάνοντας έναν τρομακτικό κι απαίσιο θόρυβο.

     Όταν σώπασε ο άηχος ήχος του τραγουδιού της,

     η ανυπαρξία του όλου διαταράχτηκε

     από το επίμονο ερωτηματικό του:

     -Πες μου, πες μου…

     …και τα λόγια του χάθηκαν στη νύχτα

     -Δύσκολο να σου απαντήσω, δύσκολο… 

     Είναι η Σελήνη που δε με  βοηθάει απόψε…

     Του είπε, χωρίς να του πει κάτι

     και η φωνή της, αχ αυτή η φωνή της,

     στριμώχτηκε στις άκρες της δικής της σιωπής…

     Οι ανάσες των δέντρων

     χτυπούσαν ρυθμικά στην ώρα του κόσμου

     με τα χρυσοπράσινα φύλλα τους

     ενώ τα ρείκια πιο ’κει,

     ξεδίπλωναν την μεγαλοσύνη τους μυστικά,

     στα μικροσκοπικά πλάσματα της νύχτας

     Εκείνη αφέθηκε πάλι στη μοναξιά της Στιγμής, 

     κοιτώντας το πέλαγος

     Όλα έμοιαζαν να ξαναγυρίζουν εκεί απ’ όπου είχαν ξεκινήσει…

     Άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα…

     Εκείνη δεν τον χρειαζόταν πια

     Μαθημένη να σέρνει Πάντα μαζί της, τις δυο πέτρςς της ζωής της,

     θα έβρισκε μόνη της τον δρόμο της επιστροφής,

     ακόμα και χωρίς να τον Βλέπει,

     μέσα στην Ακατάλυτη Σιωπή της νύχτας

     αλλά και μέσα από τη δικής της τη Σιωπή…

     Γιατί Εκείνη, ήταν αναμφίβολλα, 

     γεννημένη μια Μικρή Μάντισσα…

 Από το βιβλίο, Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ

Αρετή Γκιωνάκη

Y

ΛΕΩ  ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ…

Λέω  πορτοκάλι

και  μυρίζω  το  σπίτι  μου

Ένας  φοίνικας

στη  μέση  του  πουθενά

Από  κάτω

πρόσωπα  χαρούμενα, ευτυχισμένα

Χαρτάκι,  τάβλι,  κουβεντούλα

Ο Μαγκριώτης

κουνάει  ευτυχία  στην  ουρά  του

Λέω  πορτοκάλι

και  το  χθες γίνεται  σήμερα

Ο  φοίνικας

γυρτός  και  ξεραμένος

Τα  πρόσωπα  από  καιρό

θέση  έχουν  πάρει

στην  ξύλινη  κορνίζα

Ο  Μαγκριώτης

έχει  πάψει  από χρόνια ευτυχία

να  κουνάει  στην  ουρά  του

Λέω  πορτοκάλι…

Λέω σπίτι  μου…

http://facebook.com/areti.gkionaki

#ποίηση#

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Της Αρετής Γκιωνάκη

John William Waterhouse

Ένας ξαφνικός άνεμος

διατάραξε την ηρεμία των στιγμών

Εκείνο το βράδυ

η σιδερένια πόρτα της ευτυχίας άρχισε να τρίζει

και οι μεντεσέδες της

να κροταλίζουν ανυπόφορα

Στον τοίχο,

Το χρώμα ενός αναίτιου καλοκαιριού

άρχισε να ξεφλουδίζει ανάμεσα στις παχιές πέτρες

και να γρυλίζει κάτι σαν ατελείωτο σκοπό

Καθώς τα τύμπανα της επερχόμενης καταιγίδας

άρχισαν να παιανίζουν

τα πουλιά και τα φύλλα

στροβιλίστηκαν σε χορό

χωρίς προορισμό για το απόμακρο

Είναι σκληρός αυτός ο άνεμος που φυσάει

παρασύροντάς μας

σε σκέψεις παράταιρες

Αλλά είναι κι αυτή η στέγη του σπιτιού

που ξεκίνησε να στάζει υγρασία

υπενθυμίζοντας μας το επερχόμενο

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα ήδη

στο κυνήγι για το ιδανικό

Με συνοδοιπόρο την λανθασμένη απόχρωση του ουρανού

όλα θα μπορούσαν να ανήκουν στη φαντασία

όμως, θα πρέπει να βιαστούμε

αν ακόμα θέλουμε την ευκαιρία της ελπίδας

μας υπενθυμίζει το τραγούδι των τζιτζικιών

που προετοιμάζονται για την αποχώρηση

---

 Στη γη οι σπασμένες πέτρες -αυτή είναι η μοίρα τους-

             και στον ουρανό η αιωνιότητα…

Το επόμενο καλοκαίρι έμοιαζε να είναι τόσο μακριά…

Λαθραία 
Αγορά 
Ονείρων

Της Αρετής Γκιωνάκη 
(10/11/2011)

Σιωπηλή, ολόγυμνη,

απόμακρη από τις αλλότριες φωνές,

παγιδευμένη

ανάμεσα σε γυάλινους βράχους

και πανσκότεια πάθη,

κρατάς

στα ολόλευκα χέρια σου,

μια πάνινη κούκλα,

βαμμένη

με αίμα «κόκκινο» σαν ολόλαμπρο  φως,

έχοντας έναν απύθμενο φόβο στα μάτια

ξύλινο και κούφιο,  

σαν υπερκόσμια  μουσική.

Άρχισες να φοβάσαι για λίγο,

μόνο για λίγο…

Ο επί της ύλης αρμόδιος  βλέπεις,

στο είπε ξεκάθαρα,

στο τόνισε υπερβολικά είναι η αλήθεια,

και  πέραν  πάσης αντίδρασης δικής σου,

ο λόγος του, λόγος συμβόλαιο κατ’ άλλους,

ήταν  χρέος – ανάθεμα,

να εισακουσθεί.

«Η λαθραία αγορά ονείρων

από τώρα και στο εξής,

θα τιμωρείται  αυστηρά από τους ξενόφερτους θεούς!»

Εσύ,

σαν να συνήλθες από το λήθαργο του καιρού,

αναρωτήθηκες,

πως η απουσία μητρικής γης - αγκάλης

γίνετε να προκαλέσει

τόση «φανερή» κερδοσκοπία…

H