ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Της Αρετής Γκιωνάκη

John William Waterhouse

Ένας ξαφνικός άνεμος

διατάραξε την ηρεμία των στιγμών

Εκείνο το βράδυ

η σιδερένια πόρτα της ευτυχίας άρχισε να τρίζει

και οι μεντεσέδες της

να κροταλίζουν ανυπόφορα

Στον τοίχο,

Το χρώμα ενός αναίτιου καλοκαιριού

άρχισε να ξεφλουδίζει ανάμεσα στις παχιές πέτρες

και να γρυλίζει κάτι σαν ατελείωτο σκοπό

Καθώς τα τύμπανα της επερχόμενης καταιγίδας

άρχισαν να παιανίζουν

τα πουλιά και τα φύλλα

στροβιλίστηκαν σε χορό

χωρίς προορισμό για το απόμακρο

Είναι σκληρός αυτός ο άνεμος που φυσάει

παρασύροντάς μας

σε σκέψεις παράταιρες

Αλλά είναι κι αυτή η στέγη του σπιτιού

που ξεκίνησε να στάζει υγρασία

υπενθυμίζοντας μας το επερχόμενο

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα ήδη

στο κυνήγι για το ιδανικό

Με συνοδοιπόρο την λανθασμένη απόχρωση του ουρανού

όλα θα μπορούσαν να ανήκουν στη φαντασία

όμως, θα πρέπει να βιαστούμε

αν ακόμα θέλουμε την ευκαιρία της ελπίδας

μας υπενθυμίζει το τραγούδι των τζιτζικιών

που προετοιμάζονται για την αποχώρηση

---

 Στη γη οι σπασμένες πέτρες -αυτή είναι η μοίρα τους-

             και στον ουρανό η αιωνιότητα…

Το επόμενο καλοκαίρι έμοιαζε να είναι τόσο μακριά…