Ποίηση Χρήστου Χαρατσάρη                         https://www.facebook.com/profile.php?id=100016489536809

Πίνακας Χρήστος Χαρατσάρης  https://www.facebook.com/profile.php?

ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΣΥΝΝΕΦΙΑΖΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ
ΟΠΩΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΙ ΒΡΕΧΕΙ ΟΔΥΝΗ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΡΑΓΙΖΟΥΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ
ΟΠΩΣ ΡΑΓΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΙ ΣΕΙΕΤΑΙ Η ΑΒΥΣΣΟΣ
ΚΡΥΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ
ΟΠΩΣ ΚΡΥΩΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΙ ΜΑΡΜΑΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ
ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ
ΟΠΩΣ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΓΗ
ΜΕ ΑΛΥΣΙΔΕΣ
ΦΛΕΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ
ΟΠΩΣ ΦΛΕΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΛΑΞΙΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑΧΤΗ
ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ
ΟΠΩΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΤΑΜΙ
Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ
ΟΠΩΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΝΟΥΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ
ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ
ΟΠΩΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ
ΕΧΟΥΝ ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΙ
ΠΕΝΘΟΥΝ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ
ΟΠΩΣ ΠΕΝΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΑΘΩΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ
ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΧΩΜΑ...

https://www.facebook.com/profile.php?

               ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΓΡΥΛΟΥ

Της Αρετής Γκιωνάκη

Επαναδιαπραγματεύομαι τις νύχτες,

βρίσκοντας απάγκιο

σ’ ένα μικρό λιμάνι στις Κυκλάδες

Ο ήχος από τον άνεμο,

αλυχτάει με δύναμη

πάνω στα γυάλινα σκαλιά του σπιτιού

                                                            κάνοντας το φορτίο της έλλειψής σου,

                                                            ένα αβάσταχτο φορτίο στις πλάτες μου

                                                           Γεύομαι την πέτρα και την αρμύρα της

                                                           και καθώς αγγίζω τις διαχωριστικές γραμμές

                                                           από το χθες,

                                                           γλιστρώ απαλά

                                                          σε ό,τι μου άφησες πίσω σου

                                                         …κάπου μακριά

                                                         το τραγούδι του γρύλου

                                                         γίνεται θηλιά στην επιθυμία μου

Από την ποιητική συλλογή Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ

                      ΧΑΡΑΖΩ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

Της Αρετής Γκιωνάκη

Βαθιά στις ρίζες ενός δέντρου

έφτιαξα το σπίτι μου

να μη το αγγίζει ο ήλιος παρά μόνο η βροχή

να πέφτει απαλά πάνω του και να το ποτίζει

Το σκέπασα με πέτρες

να έρχονται τα νυχτοπούλια

και να αφήνουν

το πιο γλυκό τους κελάδημα,                                        πάνωθέν του

                                                            
Τώρα,

                                                            
με μάτια που φωσφορίζουν

                                                            
έχω χαθεί πίσω απ’ τον ορίζοντα και περιμένω...

                                                          
 Με τα νύχια μου, 

                                                           
νύχια γαμψά,

                                                         
 χαράζω το ταβάνι του…     

Από την ποιητική συλλογή "Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ"

ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Της Αρετής Γκιωνάκη

Κοιτάζω έξω από το σκονισμένο παράθυρο

το γέρικο πλατάνι,

που ρίχνει τους ίσκιους του ξεδιάντροπα

πάνω στον χορταριασμένο από καιρό κήπο

Είναι θαρρώ Ιούνιος,

-αλήθεια πότε πέρασε ο χρόνος-

και όλα γύρω μου στέκουν ακίνητα,

νωθρά, παραμελημένα

Σκέφτομαι να περάσω την σπασμένη πόρτα

που με χωρίζει

από την ανυπαρξία της συνείδησης

στην επάρκεια του τώρα…

Αλλά και πάλι, κάτι με εμποδίζει

να αφεθώ ελεύ­θερα στις στιγμές,

κάτι με απαλλοτριώνει και με αδρανεί

αφομοιώνοντάς μου όλα τα θέλω

Θυμάμαι λοιπόν, ένα παλιό καλοκαιριάτικο βράδυ

-Ιούνιος θα ’ταν και τότε-

εσύ χαμογελούσες

κάτω από τον γέρικο πλάτανο

τα σπουργίτια γύρω μας

τιτίβιζαν  ρυθμικά

εγώ χόρευα γύρω σου χτυπώντας παλαμάκια

και ένα τριζόνι,

έκοβε τους χτύπους της καρδιάς μας

στη μέση

με το μονότονο και θλιμμένο

τραγούδι του

Θυμάσαι;

Πως μ’ έπιασες από το χέρι

και με τράβηξες μέσα

στο κατώφλι της αιωνιότητας

χαρίζοντάς μου το μεγαλείο,

της αθάνατης λάμψης…

Απόψε,

ένα τριζόνι πάλι ξεκίνησε το τραγούδι του

Α, τελικά, πως μοιάζουν οι μέρες,

οι νύχτες, τα όνειρα,

όσα θυμάμαι και ξεχνώ,

όσα με θλίβουν

και όσα με κάνουν ακόμα να χαίρομαι

Εσύ όμως, είσαι εκεί…

Στέκεις ανάμεσα στα πράσινα φύλλα

του γέρικου πλάτανου

κουρασμένος και σιωπηλός πια,

κοιτάζοντάς με μελαγχολικά

καθώς το φως του φεγγαριού

δίνει λευκές, γκρίζες, θαμπές αποχρώσεις

στο βουλιαγμένο βλέμμα σου

Θέλει θάρρος η έξοδος

από την σπασμένη πόρτα

κι εγώ, ρηξικέλευθα στέκω,

εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενα…

Το πιο πιθανό βέβαια είναι

να περάσω

τις υπόλοιπες μέρες και νύχτες μου

κοιτάζοντάς σε  

απ’ το σκονισμένο παράθυρο

παλιέ και γνώριμε Έρωτά μου!

Από το βιβλίο: Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΛΑΣ